Gdyby się tak zastanowić nad tym, co każe nam wracać myślami do miejsc, które dobrze już znamy, gdzie zostawiliśmy jakiś kawałek swojego życia, to okazuje się, że jest to ...nostalgia. Z definicji nostalgia jest to doskwierająca tęsknota za czyś przeszłym, minionym, ujmując to najogólniej. Dziwne, bo kiedyś nostalgię uważano...za chorobę psychiczną, przypisywaną niektórym grupom społecznym lub wiekowym a więc ....imigrantom i ludziom starym. Dopiero jacyś tam uczeni, z jakiegoś tam uniwersytetu orzekli, ze to całkiem zdrowe uczucie, poprawiające nastrój i łagodzące samotność. No cóż? Samotna nie jestem. Mam rodzinę, dzieci, wnuki. A co mnie wiedzie w to miejsce, gdzie praktycznie moje życie się zaczęło? Mówiąc szczerze...tęsknota za miejscem, które wydawało mi się być baśniowo ...piękne. A więc ... należy zacząć ...od początku. Mój zmarły Ojciec był żołnierzem Wojny Obronnej z września 1939 roku. Po klęsce wrześniowej dostał się do niemieckiej niewoli. Zdołał jednak z tej niewoli wraz z kolegą uciec i wrócić do domu w Kobryniu na Białorusi, która w owym czasie była już zajęta przez wojska radzieckie. Tam w 1941 roku ożenił się z moją Mamą. Ale niebawem Niemcy Hitlerowskie zaatakowały Związek Radziecki i moi rodzice zostali wywiezieni na przymusowe roboty do Niemiec. Mama miała wówczas zaledwie 21 lat. Ojciec był od niej o 7 lat starszy. Mieli to szczęście, ze zostali wywiezieni na tzw. Prusy Wschodnie do małej wsi Miłogórze, koło Lidzbarka Warmińskiego. Tam pracowali u niemieckiego gospodarza do końca wojny. Wyzwolenie nadeszło w styczniu 1945 roku. Ojca Armia Czerwona wcieliła w swoje szeregi. mamę przerzucono na tyły. Rodzice umówili się , ze po wojnie zostają w Polsce i spotkają się w Mlawie na Mazurach. Tak też się stało. Ojciec z wojny wrócił dopiero w 1946 roku i z tej Mławy wyprowadzili się do pewnej mazurskiej wsi. Ale nie była to wieś, o której tu piszę. Muszę też zaznaczyć, że w tym Miłogórzu, na tych robotach ...urodziłam się ja. Więc kiedy już minęła piąta wiosna mojego życia, trzeba było przeprowadzić się gdzieś, gdzie była szkoła podstawowa. I właśnie przeprowadzili się bliżej ...cywilizacji, do wsi i domu, który jest na pierwszym zdjęciu. Wieś leży nieopodal żródeł rzeki Nidy, która przez wieś płynie małą strugą. Kiedy patrzę na te zdjęcia , wzięte z internetu, rzeczka jest dziś niczym zanikający i wysychający strumyk. W czasie mojego dzieciństwa koryto rzeki było pełne wody, na środku wsi tworząc małe bajoro, gdzie kąpały się nie tylko kaczki i gęsi, ale także i dzieci. A koryto rzeki było w odległości gdzieś 5 -ciu metrów od mojego domu. Brzeg rzeki obok domu był wybetonowany a koryto pełne wody. Wieś dziś zmieniła się nie do poznania. Mój dom został wyremontowany i po dawnym jego wyglądzie nie ma nawet śladu. Także szkoła, do której chodziłam przez 6 lat, została sprzedana i nowy właściciel całkowicie zmienił jej zewnętrzny wizerunek. We wsi też bardzo ubyło zieleni i starych drzew. Na zdjęciach można odnależć wszystkie miejsca, w których w dzieciństwie bywałam A więc szkoła, kościół gdzie przyjmowałam I-sza Komunię św., domy moich koleżanek, mazurskie drogi , na których z koleżankami rowerami kręciłam ósemki i łąki , na których pasałam swoje dwie krówki , także las do którego chadzałam zbierać jagody i grzyby i wiele innych znajomych mi miejsc. To wszystko już bardzo się zmieniło. Ale milo zobaczyć , jak to dziś wygląda.. Poniżej na zdjęciu nowa szkoła ,, tysiąclatka,, w mojej wsi. A na następnym zdjęciu...moja droga do szkoły, którą codziennie pokonywałam, Do szkoły miałam bardzo blisko. A wspomnień związanych z ta szkołą i dzieciakami, z którymi do tej szkoły chodziłam, jest mnóstwo. Po jej ukończeniu nasze drogi się rozeszły. A każda z tych dróg była inna. Każda stanowi oddzielną historię, czasem tragiczną, czasem niezwykle ciekawą, z sukcesami i często szczęśliwą. Moja droga doprowadziła mnie do miejsca, w którym teraz jestem. Była szczęśliwa, choć może mogłaby być szczęśliwsza, gdy nie to, ze żyłam w kraju okupowanym przez bolszewickiego okupanta, który mocno ograniczył możliwości życiowe wielu ludzi. Gdyby nie ten okupant, to dziś być może byłabym posiadaczka obywatelstwa brytyjskiego a nawet być może ... amerykańskiego. A tak jestem emerytką z chudą, okradzioną przez PZPR - owską mafię, emeryturką!!!
Nowa szkoła ,,tysiąclatka,,
Rozstajne drogi w mojej mazurskiej wsi, gdzie zostawiłam 12 lat swojego życia. Co najdziwniejsze, ta z prawej to droga do ...Warszawy. A ta z lewej ...do Olsztyna. Obie do wielkiego świata.
To kościół w sąsiedniej wsi, gdzie przyjęłam I - szą| Komunię św,
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz